Ο Antoine είναι από το Ηνωμένο Βασίλειο. Όπως λέει κι ο ίδιος, δε θα χαρακτήριζε τον εαυτό του μάστερ της βιωσιμότητας, ωστόσο έχει κάποιες ενδιαφέρουσες εμπειρίες να μοιραστεί μαζί μας…
Όταν ήμουν παιδί η μαμά μου με κυνηγούσε να κλείνω τα φώτα όταν έβγαινα από ένα δωμάτιο ή να μη βάζω τη θέρμανση σε πολύ υψηλή θερμοκρασία.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν μόνο θέμα οικονομίας, η μητέρα μου νοιάζεται πολύ για το περιβάλλον, την υπερθέρμανση του πλανήτη και γενικότερα. Η ίδια ζει όσο πιο υπεύθυνα γίνεται όσον αφορά σε αυτά τα θέματα και έχει περάσει αυτές τις συνήθειες και σε μένα και της είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Μου δείχνει ότι νοιάζεται για τη γεννιά μου και για τις επόμενες, που ουσιαστικά είναι αυτές οι οποίες θα βιώσουν και τις συνέπειες ενός αλόγιστου τρόπου ζωής που βλάπτει το περιβάλλον.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν μόνο θέμα οικονομίας, η μητέρα μου νοιάζεται πολύ για το περιβάλλον, την υπερθέρμανση του πλανήτη και γενικότερα. Η ίδια ζει όσο πιο υπεύθυνα γίνεται όσον αφορά σε αυτά τα θέματα και έχει περάσει αυτές τις συνήθειες και σε μένα και της είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Μου δείχνει ότι νοιάζεται για τη γεννιά μου και για τις επόμενες, που ουσιαστικά είναι αυτές οι οποίες θα βιώσουν και τις συνέπειες ενός αλόγιστου τρόπου ζωής που βλάπτει το περιβάλλον.
Υπάρχει κάτι όντως που πάντα κάνω και θα ήθελα να μοιραστώ.
Πριν 5 χρόνια ήμουν διακοπές και είδα ένα πουλάκι να έχει παγιδευτεί σε ένα δίχτυ που ήταν μπλεγμένο στο πόδι του. Είχε πραγματικά κολλήσει κι όσο περισσότερο πανικοβαλλόταν το πουλί που δεν μπορούσε να πετάξει τόσο χειρότερο γινόταν το μπέρδεμα.
Μας πήρε λίγη ώρα μέχρι να καταφέρουμε με τη φίλη μου να το ελευθερώσουμε και βλέποντας όλη αυτή τη δυσφορία στην οποία ήταν αυτό το πλάσμα πραγματικά με επηρέασε πολύ. Σκεφτόμουν πόσα άλλα ζώα υπάρχουν στον κόσμο που τους συμβαίνει αυτό απλά επειδή εμείς πετάξαμε ένα διχτάκι κάπου χωρίς να το πολυσκεφτούμε.
Από τότε, αν έχω να πετάξω κάποιο από αυτά τα διχτάκια με τα οποία τυλίγουμε τα φρούτα ή αυτό το πλαστικό δαχτυλίδι που βρίσκεται στο καπάκι των μπουκαλιών, το βάζω πάντα μέσα στο μπουκάλι, ώστε να είμαι σίγουρος ότι δεν είναι εκτεθειμένο στο περιβάλλον ή το κόβω σε κομμάτια και μετά το πετάω σε κάδο ανακύκλωσης.
Πριν 5 χρόνια ήμουν διακοπές και είδα ένα πουλάκι να έχει παγιδευτεί σε ένα δίχτυ που ήταν μπλεγμένο στο πόδι του. Είχε πραγματικά κολλήσει κι όσο περισσότερο πανικοβαλλόταν το πουλί που δεν μπορούσε να πετάξει τόσο χειρότερο γινόταν το μπέρδεμα.
Μας πήρε λίγη ώρα μέχρι να καταφέρουμε με τη φίλη μου να το ελευθερώσουμε και βλέποντας όλη αυτή τη δυσφορία στην οποία ήταν αυτό το πλάσμα πραγματικά με επηρέασε πολύ. Σκεφτόμουν πόσα άλλα ζώα υπάρχουν στον κόσμο που τους συμβαίνει αυτό απλά επειδή εμείς πετάξαμε ένα διχτάκι κάπου χωρίς να το πολυσκεφτούμε.
Από τότε, αν έχω να πετάξω κάποιο από αυτά τα διχτάκια με τα οποία τυλίγουμε τα φρούτα ή αυτό το πλαστικό δαχτυλίδι που βρίσκεται στο καπάκι των μπουκαλιών, το βάζω πάντα μέσα στο μπουκάλι, ώστε να είμαι σίγουρος ότι δεν είναι εκτεθειμένο στο περιβάλλον ή το κόβω σε κομμάτια και μετά το πετάω σε κάδο ανακύκλωσης.
Θέλω να μειώσω το κόκκινο κρέας.
Έκανα μια έρευνα σχετικά με αυτό το θέμα και συνειδητοποίησα ότι η βιομηχανία του κρέατος έχει τεράστια επίδραση στην κλιματική αλλαγή και πιστεύω ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι η μεγαλύτερη απειλή στην ανθρωπότητα. Το λένε σχεδόν όλοι οι επιστήμονες και η αλλαγή συμβαίνει τόσο γρήγορα, επομένως ο καθένας μας πρέπει να κάνει κάτι άμεσα.
Έκανα μια έρευνα σχετικά με αυτό το θέμα και συνειδητοποίησα ότι η βιομηχανία του κρέατος έχει τεράστια επίδραση στην κλιματική αλλαγή και πιστεύω ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι η μεγαλύτερη απειλή στην ανθρωπότητα. Το λένε σχεδόν όλοι οι επιστήμονες και η αλλαγή συμβαίνει τόσο γρήγορα, επομένως ο καθένας μας πρέπει να κάνει κάτι άμεσα.
Σε κάνει να νιώθεις καλά, να ξέρεις ότι κάνεις κι εσύ κάτι.
Απ’ όλες τις νίκες πρώτη και άριστη είναι να νικά κανείς τον εαυτό του* – Νομίζω το είπε ο Πλάτωνας και πιστεύω σχετίζεται με τις συνήθειες των ανθρώπων. Είμαστε ό,τι κάνουμε.
* «Τό νικάν σαυτόν πασών νικών πρώτη τε καί αρίστη»
Σωστά! Σ’ ευχαριστώ για το χρόνο σου και την κουβέντα μας!
Ο διάλογος πραγματοποίηθηκε μεταξύ του Αντουάν και της Φεντερίκας και είναι ελεύθερη μετάφραση του πρωτότυπου, τον οποίο μπορείτε να διαβάσετε στην αγγλική version του site εδώ.
