Βασικά, αυτό ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση μιας αλυσίδας εστιατορίων στην Ολλανδία. Λέγονται Instock και η ιστορία τους ξεκινά πριν μερικά χρόνια, όταν οι ιδρυτές τους άρχισαν να δουλεύουν στα Albert Heijn (μια από τις μεγαλύτερες αλυσίδες σούπερ μάρκετ στη χώρα, η οποία στην Ελλάδα δραστηριοποιείται ως ΑΒ Βασιλόπουλος) και είχαν την ιδέα να ανοίξουν ένα προσωρινό εστιατόριο (pop-up restaurant) σε μια πολυσύχναστη περιοχή του Άμστερνταμ ως μια λύση στο πρόβλημα της διαχείρησης της σπατάλης φαγητού στην εταιρία. Οι προμήθειές τους για κάθε μέρα θα αποτελούνταν από φαγητό το οποίο διαφορετικά τα Albert Heijn θα πετούσαν. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν πρόκειται για φαγητό που έχει χαλάσει ή που έχει λήξει. Πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες για παράδειγμα της μπανάνας που έχει μαυρίσει και ο κόσμος δεν την αγοράζει, της πιπεριάς που δεν έχει το τέλειο σχήμα και χρώμα, του κρέατος που ληγει την επόμενη και δεν προλαβαίνουν να το ξεπουλήσουν, το ψωμί μια ημέρας, το φαγητό του οποίου η συσκευασία έχει στραπατσαριστεί, κλπ κλπ. Η ομάδα του Instock λοιπόν θα οργανωνόταν ώστε να γυρίζει καθημερινά όλα τα σούπερ μάρκετ της πόλης για να συλλέξει όλα τα φαγητά τα οποία σκόπευαν να πετάξουν, να τα φέρουν στο εστιατόριο, να βάλουν τους μάγειρες να αποφασίουν το μενού και φυσικά να τα σερβίρουν στον κόσμο που θα ερχόταν. Υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια στο όλο κόνσεπτ που πρέπει να ληφθεί υπόψη: Κάποιος που θα πήγαινε στο εστιατόριο ξανά και ξανά για να φάει το πιάτο που είχε δοκιμάσει την προηγούμενη φορά… κατά πάσα πιθανότητα δε θα ικανοποιούταν. Το μενού αλλάζει καθημερινά, καθώς εξαρτάται από τις προμήθειες της ημέρας οι οποίες δεν μπορούν να προβλεφθούν από νωρίς. Το προσωρινό εστιατόριο είχε μεγάλη επιτυχία η οποία ήταν η αιτία της ύπαρξης σήμερα 3 εστιατορίων σε όλη τη χώρα, μίας καντίνας και πολλών άλλων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.

Επισκεφτήκαμε το εστιατόριο που λειτουργεί στο Άμστερνταμ για να δούμε περί τίνος πρόκειται από πρώτο χέρι. Κλείσαμε τραπέζι τελευταία στιγμή, έτσι όταν φτάσαμε δεν είχαν διαθέσιμο τραπέζι για μας και καταλήξαμε να καθίσουμε στο μπαρ γιατί δεν είχαν δει την κράτηση. Οι σερβιτόροι και σερβιτόρες ήταν πολύ φιλικοί και εξυπηρετικοί. Παραγγείλαμε την σπιτική μπύρα τους και μενού 4 πιάτων. Οι μερίδες δεν ήταν πολύ μεγάλες, επομένως αν είσαι πολύ πεινασμένος-η μπορεί να μη χορτάσεις αλλά αν το επίπεδο πείνας σου είναι σε φυσιολογικά επίπεδα τότε θα είσαι πλήρως ευχαριστημένος-η. Όλα τα πιάτα ήταν πάρα πολύ νόστιμα πράγμα που προσωπικά με εξέπληξε καθώς δε μου αρέσουν καθόλου δύο από τα κύρια υλικά της «σοδειάς» της ημέρας (μπρόκολο και ξηροί καρποί), αλλά παρ’όλα αυτά τα έφαγα όλα και μου άρεσαν και πάρα πολύ. Ο λογαρισμός ήταν €67 για 2 μπύρες, 2 μενού 4 πιάτων και ένα συνοδευτικό πιάτο με κράκερς και λάδι γιατί το ψωμί τους είχε τελειώσει (μπορείτε να δείτε μια περίληψη των τιμών εδώ). Μπορεί να σκεφτείτε ότι είναι λίγο ακριβό, ειδικά μιας και δεν υπάρχει περιθώριο επιλογής του τι θα φας (εκτός αν είσαι αλλεγικός -ή σε κάτι ή αν είσαι χορτοφάγος, κάτι που οι μάγειρες θα λάβουν υπόψη και προσαρμόσουν το μενού αναλόγως). Γενικά θα συμφωνούσα αλλά… κάθε φορά που έχω πάει σε κάποιο εστιατόριο στο εξωτερικό (όχι σουβλατζίδικο ή μπεργκεράδικο) δεν έχω πληρώσει ποτέ λιγότερο από  € 20-25 το άτομο και συνήθως δεν έχω παραγγείλει 4 πιάτα. Στις περισσότερες περιπτώσεις έχω παραγγείλει 2 άντε 3. Επομένως, αν φέρω αυτήν την αναλογία στο μυαλό μου, σε συνδυασμό με το επίπεδο γεύσεων που απόλαυσα, την ατμόσφαιρα και το σέρβις θα έλεγα ότι η τιμή είναι οκ.